ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับการเลื่อนหลุดของวัสดุเคลือบหลุมร่องฟันบน ฟันกรามแท้ซี่ที่ 1 ภายใต้รูปแบบการให้บริการในคลินิกทันตกรรมโรงพยาบาลพะเยา

Abstract

การเคลือบหลุมร่องฟันจะมีประสิทธิภาพในการป้องกันฟันผุ เมื่อมีวัสดุเคลือบหลุมร่องฟันยึดติดอย่างสมบูรณ์บนหลุมร่องฟัน การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาถึงปัจจัยที่ส่งผลต่อการหลุดของวัสดุเคลือบหลุมร่องฟันภายใต้การให้บริการในรูปแบบคลินิกทันตกรรม โดยศึกษาจากเหตุไปหาผลแบบไปข้างหน้า (service based prospective cohort study) กลุ่มประชากร คือ นักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 ที่เข้าร่วมโครงการยิ้มสดใสเด็กไทยฟันดีประจำปีการศึกษา 2562 จำนวน 272 คน โดยเก็บข้อมูลเกี่ยวกับปัจจัยต่าง ๆ ในขณะให้บริการเคลือบหลุมร่องฟัน จากนั้นสำรวจการคงอยู่ของวัสดุเคลือบหลุมร่องฟัน และสอบถามความถี่ในการบริโภคอาหารแข็งและเหนียวหลังจากเคลือบหลุมร่องฟัน 6 เดือน วิเคราะห์อธิบายข้อมูลด้วยสถิติเชิงวิเคราะห์ เปรียบเทียบความแตกต่างของจำนวนซี่ที่มีการหลุดของวัสดุเคลือบหลุมร่องฟัน ต่อจำนวนซี่ฟันที่ได้รับการเคลือบหลุมร่องฟันต่อเด็ก 1 คน ในกลุ่มตัวแปรที่แตกต่างกัน และวิเคราะห์ลักษณะที่เพิ่มความเสี่ยงต่อการหลุดของวัสดุเคลือบหลุมร่องฟันด้วย Poisson regression พบว่า วัสดุเคลือบหลุมร่องฟัน มีการหลุดร้อยละ 7.9 โดยมีปัจจัยที่สัมพันธ์กับการหลุดของวัสดุเคลือบหลุมร่องฟัน คือ ความถี่ในการบริโภคอาหารที่มีลักษณะแข็งและเหนียวของนักเรียน (IRRAdj = 2.87, CI95% = 1.52-5.42) สภาพของยูนิตทันตกรรมที่ใช้งาน (IRRAdj = 2.40, CI95% = 1.30-4.43) และระยะเวลาที่ใช้ในการเคลือบหลุมร่องฟัน (IRRAdj = 0.96, CI95% = 0.94-0.99)